Voor mijn gevoel is het verslag niet compleet zonder een verslag van de laatste 2 dagen. Dus om deze vakantie/periode goed af te sluiten heb ik besloten alsnog het verslag te maken.

Maandag 21 september 2009

Maandag begint om 5 uur met het telefoontje van mijn zus dat het niet goed gaat met mijn moeder. We hoeven nog niet terug naar Nederland maar de komende 2 uur gaan het uitmaken. Je hart zit in je keel. Het telefoontje van gisteravond dat mijn moeder opgenomen is maakt al dat je alert ben maar dit was toch een enorme klap. Want het ging goed en het was 'maar' een uitdroging waar ze natuurlijk gewoon boven op kan komen.

De komende uren kruipen voorbij.... in de badkamer nog naar Petra gebeld om Jaydin niet wakker te maken. Weer in bed gaan liggen en wachten....tot het volgende telefoontje met de boodschap dat we terug moeten. Het gaat slecht en waarschijnlijk haalt ze de avond niet. Dan komt alles in een stroomversnelling maar ook weer niet. De alarmcentrale bellen, hotel cancelen, geen bereik hebben, telefoonnummer van het hotel doorgeven................elke telefoontje je het leplazerus schrikken en uiteindelijk om half 10 het telefoontje dat mijn moeder is overleden. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet, Jaydin die roept 'Mama huilen' 'Traan weg', alles is heel onwerkelijk. Binnen 4 en half uur van het ene uiterste naar het andere...je ben ineens je moeder kwijt.... je bent dan erg ver weg..............

De alarmcentrale had al een vlucht terug geregeld voor de volgende dag met Continental Airlines vanuit Portland...met tussenlanding op Newark (New York). Dus we gaan op weg naar Portland. De koffers zijn voor een groot deel al ingepakt (dat doe je in een roes). Om 11 uur checken we uit, een nacht cancelen en de nieuwsgierige receptionist uitleggen waarom er vanmorgen zoveel gebeld is naar kamer 506. Hij wenst ons veel sterkte en een safe trip home. Bij Target even een koffer ( want we hebben inmiddels wel ontzettend veel spullen die mee terug moeten) zoeken maar we slagen niet. Ondertussen nog een telefoontje met thuis, huilen en dan weer verder. De knop omzetten heet zoiets :-(. In Redmond gaan we alsnog bij de walmart op zoek naar een koffer. Heel onwerkelijk om daar rond te lopen, boodschappen te doen terwijl eigenlijk je wereld op zijn kop staat.

De rit naar Portland gaat langs Mount Hood en het plaatsje Welches waar de we volgende dag eigenlijk naartoe zouden gaan. De omgeving is schitterend en ook hier hadden we het vast naar ons zin gehad. In Sandy nog even broodjes gehaald bij de Safeway....alhoewel ik niets door mijn keel kan krijgen. Een uur later komen we in Portland aan bij het Quality Inn waar we de vakantie ook gestart zijn. Het is ontzettend warm, een heel verschil met het begin. Maar wat maakt het eigenlijk nog uit. We pakken verder in en gaan uiteindlijk op zoek naar een restaurantje om nog wat te eten ... want Jaydin heeft gewoon honger ..... het wordt na een uur zoeken ( er is echt niets in de buurt) een Red Robin de staatsgrens over...in Vancouver, Washington. Het wordt pasta en een hamburger ....Jaydin vindt het heerlijk maar mijn bord blijft gevuld.

Terug in het hotel snel naar bed want we moeten om half 5 op. De vlucht gaat om half 8. Slapen kan ik niet en ik sms onder de dekens ( om de Rene en Jaydin maar niet wakker te maken) met Petra die inmiddels met de begrafenisondernemer alles aan het regelen is. Hoe ver weg zijn we dan van elkaar verwijderd..............

Dinsdag 22 september

Om half 5 gaat de wekker. Jaydin is uit zijn hum want het is veelste vroeg. Ik heb niet geslapen dus ook niet echt op mijn best......hoeft gelukkig ook niet gezien de omstandigheden en Rene doet zijn ding. Verdwaasd en als in een roes. We pakken alles in de auto en gaan naar het vliegveld. Het is maar 5 minuten rijden. We leveren de auto in en beginnen aan onze terugreis met 4 koffers, weekendbed en een heleboel handbagage.

Het inchecken gaat goed; we worden heel netjes geholpen door een medewerker van Continental. Continental Airlines is echt aan te raden! Prima service, goed eten, vlucht op tijd.......Ja gek zelfs op zo'n moment kan je dit wel waarderen of misschien juist nu.

De controle verloopt niet zo soepel omdat ik vergeten was al het drinken uit de bagage te halen. Maar iedereen blijft heel vriendelijk en ik moet even mee met de beveiligingsmevrouw die een extra controle uitvoert. Ik moet echter ontzettend huilen, ja dat kan je dan er net niet bij hebben. Ik moet natuurlijk vertellen waarom ik moet huilen.......'My mom has just died so I am very emotional' .....dat was dan de eerste keer dat ik het hardop zei.............meer tranen natuurlijk. Ik krijg veel tissues en een knuffel..........ach het is zoals het is........

Dan wachten totdat we kunnen instappen......de vlucht van 4 en half uur verloopt goed. Jaydin vermaakt zich met cars ...... en met een chinees vriendinnetje van zijn leeftijd die voor ons zit.......ze geven elkaar High Five en Jaydin roept de hele tijd 'meisjuh'...........hij doet het prima.
We landen op Newark waar we na een uur al weer kunnen instappen voor de volgende vlucht. Hier zitten we economy plus met veel ruimte. De komende 6 en half uur kruipen voorbij maar ook nu gaat het goed. En dan eindelijk is Amsterdam in zicht. Koffers pakken en dan naar mijn zus...........en mijn moeder :-(